رویکرد روش پدیدارشناسی یک رویکرد فلسفی و تحقیقاتی است که بر بررسی تجربه‌های زیسته افراد تمرکز دارد. این روش تلاش می‌کند بدون پیش‌فرض‌های نظری، ماهیت پدیده‌ها را از دیدگاه افراد تحلیل کند. ادموند هوسرل پایه‌گذار این رویکرد بود و تأکید داشت که باید به خودِ پدیده‌ها بازگشت. مارتین هایدگر و مرلو-پونتی نیز آن را گسترش دادند و بر نقش هستی‌شناسی و بدن در تجربه‌های انسانی تأکید کردند.
رویکرد روش پدیدارشناسی، در تحقیقات کیفی، پدیدارشناسی ابزار مهمی برای درک عمیق‌تر از معناها و احساسات افراد است و به پژوهشگران کمک می‌کند تا ساختارهای ذهنی و اجتماعی را بررسی کنند. این روش در روان‌شناسی، جامعه‌شناسی و آموزش کاربرد دارد و از مصاحبه‌های عمیق، مشاهده و یادداشت‌های شخصی برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده می‌کند. تحلیل معانی و الگوها، تعلیق پیش‌فرض‌ها و ارائه یافته‌های توصیفی از مراحل اصلی این رویکرد است که پژوهشگران را به فهم بهتر تجربه‌های انسانی هدایت می‌کند.
روش پدیدارشناسی، پدیدارشناسی یکی از روش‌های مهم تحقیق در علوم انسانی و اجتماعی است که بر درک تجربیات و ادراکات افراد تمرکز دارد. این روش، که نخست توسط ادموند هوسرل معرفی شد، تلاش می‌کند تا پدیده‌ها را از منظر تجربه زیسته افراد بررسی کند و بدون پیش‌فرض‌های قبلی، ماهیت واقعی آن‌ها را کشف کند. پدیدارشناسی […]
